Waarom zou je dat doen?
Een uitdaging aangaan
Je gaat graag een uitdaging aan. Op een moment in je leven zeg je tegen jezelf: "ik ga de Nijmeegse Vierdaagse lopen". Je weet niet of het lukt, maar je doet het. Je hebt een verlangen, je wilt voor jezelf iets behalen, een prestatie leveren én je wilt aan je gezondheid werken. Wat het ook mag zijn je gaat je grens voorbij en je gaat het doen. Ondernemen heet zoiets ook wel.
Zo begon het voor mij
Zo begon ik samen met mijn man aan De Nijmeegse Vierdaagse. Nieuwsgierig naar hoe het voelt als er zoveel mensen je aanmoedigen, hoe je in conditie bent en of het je lukt om 40 km te lopen. De spanning in je lichaam voelen of het je lukt om 4 dagen achter elkaar 40 km te lopen. De eerste keer was mijn man uitgeloot en ik ingeloot. En zo begon in 2010 onze eerste wandelvierdaagse in Nijmegen. Mijn man uitgeloot, maar hij ging meelopen.
Voorbereiding met een lach en traan
Het programma dat ons door de wandelorganisatie werd aangeboden hebben we doorgelezen en we zijn in actie gekomen. In drie maanden tijd 700 km in de benen was het advies. Elk weekend een wandeltocht maken. Soms regende het pijpenstelen. Stilzwijgend stonden we op en gingen we ons aankleden. We zeiden niets, maar voelden allebei hetzelfde: "Waarom zou je dat doen", in de regen wandelen. “Hoe gek zijn we eigenlijk?”, de tranen stonden in onze ogen. Doen we dit omdat het ons is geadviseerd? Of zit er diep in ons een angst dat we het niet kunnen halen als we niet voldoende zouden trainen? Het laatste was waar. Onze angst was enorm groot. Stel je voor als wij de finish niet haalden. Het voelde ZO NIET goed met tegenzin te gaan wandelen in de regen. Wij verzamelden onze moed en gingen op pad. Onder het wandelen zei ik tegen mijn man, laten we onze Mind-set veranderen. “Mind-set?” vroeg mijn man verbaasd. "Wat bedoel je daarmee?" Anders denken over het wandelen in de regen. "Zou dat werken denk je?" vroeg mijn man. "Ik weet het zeker!" Lachend liepen we verder.
De wandeltocht
De wandelvierdaagse week was aangebroken. Wij logeerden bij een mevrouw in Groesbeek. Een geweldig mooie plek. De eerste dag om 03:00 uur opstaan, douchen, lichaam verzorgen, eten en daarna met de bus naar Nijmegen. Deze dag verliep goed. Hier en daar wat pijntjes in het lichaam, maar dat hoort erbij. Om ons heen zagen we voldoende mensen met pijnlijke voeten tot en met de meest grote blaren. Ik ben als verzorgende wel wat gewend, maar dit had ik nog nooit meegemaakt: zó veel blessureleed.
Bij terugkomst in Groesbeek stond het eten op tafel. Die avond lagen we vroeg in ons bed. Na een korte nacht slapen, begonnen we aan de tweede wandeldag. Mijn man begon deze dag zijn eerste blaren te ontwikkelen en had pijn aan zijn knie. Hij zei tegen mij: ik ben gezegend met een privé verzorgende, anders had ik nu al moeten stoppen. De derde dag was een zware dag met veel regen en lichamelijk pijn en vermoeidheid. Mijn man had het enorm zwaar. Hij begon steeds vaker te zeggen: "het lukt mij niet de finish te halen". Hij had een aantal blaren en had veel last van zijn knie en scheenbeen. Ik had zelf wel pijntjes in mijn lichaam maar geen blaren. De laatste dag was voor mijn man alles uit zichzelf halen, de grenzen van zijn kunnen ver voorbij. Hij bleef volhouden ook al kreeg hij geen kruisje. Hij liep voor zichzelf. Hij hing half over mij heen, hij wilde de finish halen. Ik had diepe respect voor hem, voor hoe hij worstelde met zijn fysieke en mentale lichaam en doorging. Hangend op mijn schouders zei ik tegen hem:
“Weet je nog dat we tijdens de voorbereiding het over Mind-set hebben gehad? Jij vroeg mij nog: wat bedoel je precies met Mind-set? Ik zei toen tegen jou dat is anders denken. Je kunt door anders denken jezelf motiveren. Zullen we dat nu gaan doen?” Ik vroeg hem om een beeld voor zichzelf te vormen met een finishlijn waar hij overheen loopt, rechtop met pijn in het lichaam en een gevoel van trots en overwinning. Hij deed het en zo strompelde mijn man met de rug recht de finish voorbij. Zijn woorden bij de finish waren " Ik ben kapot". Waarom zou je dat doen?
After Wandelvierdaagse
Mijn man had een herstelperiode van ongeveer 12 weken nodig. Hij bleef last houden van zijn knie en scheenbeen. Het positieve was zijn gevoel van overwinning. Jezelf leren kennen door over grenzen te gaan. Dat gevoel was voor hem, geweldig. Wat is nu je grote verlangen. Al meer dan acht weken heb je plezier en last van de wandelvierdaagse. Waarom zou je dat doen? Hij zei het gevoel jezelf te overstijgen is meer dan de pijn aan mijn knie en scheenbeen. Ik vroeg hem wat hij daarmee bedoelde. Hij zei: ik heb mezelf beter leren kennen. Ik heb ontdekt dat er veel meer in mij zit dan ik dacht. Ik kan beter focus houden. En ik ontdekte dat een moeilijk periode mij krachtiger kan maken. Mij een andere kijk op het leven kan gegeven. Ik heb geleerd om mijn Mind-set te veranderen en zo mijzelf kan overtreffen. Ik had er nog nooit van gehoord. Tijdens het wandelen ontdekte ik hoe anders denken je kan helpen je doel te bereiken. Daarmee viel de pijn in mijn knie en scheenbeen weg. Hij zei tegen mij dat hij de vierdaagse weer gaat lopen maar ik ga wel het concept anders denken gebruiken om de volgende keer gemakkelijker de finish te halen.
Het is zo ver!
Het is dinsdag 16 juli 2019 de 103e keer dat ongeveer 45.000 mensen met liefde, een lach en een traan de wandelschoenen aandoen. Mijn man en ik doen deze keer voor de 4e keer mee. De jaren tussen 2010 en nu hebben we veel getraind en gewerkt aan Mind-set en aan onze conditie dankzij een optimale doorbloeding in de kleinste haarvaten. We voelen dat we dit jaar in topconditie zijn.
Wil jij weten over wat “anders denken” met je kan doen? Wat het belang van een optimale bloedcirculatie in de kleinste haarvaten betekent voor een vierdaagse wandelaar?
Blijf ons dan volgen Facebook.
Wanneer heb jij jezelf overtroffen of heb jij iets bereikt wat je nooit had gedacht te kunnen? Waardoor lukte het die ene keer wel? Of waarom lukt het jou elke keer net niet? Laat het me weten en laat een reactie achter.
Mendiena Boer
